Είναι φορές που περνώ δύσκολα. Που με πιάνει ανεξήγητο κλάμα (τα καταθλιπτικά που λέγαμε), που παθαίνω κρίσεις πανικού, που έχω αυτοκτονικούς ιδεασμούς γιατί βαρέθηκα τη ζωή.
Γιατί δεν έχει τίποτε να μου προσφέρει. Ένα ασφυκτικό κλίμα στο σπίτι, δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, ένας σταυρός συναισθηματικός που πρέπει να σηκώσω, ατέλειωτη γκρίνια, κάποιοι μικροί, μεγάλοι τσακωμοί, ανεργία. Σκληρό pressing από όλες τις μεριές. Και λες.. γιατί να ζω; Η ζωή μου είναι άχρηστη. Άχαρη. Βαρετή. Πληκτική. Ενίοτε αφόρητη. Και τότε έρχονται σα δροσοπνοή, μικρά φιλήματα ζωής.
Μικρές, απλές, ζεστές, λιγοστές στιγμές που προσφέρουν ανάσα και χαμόγελο στη διψασμένη καρδιά που αποζητά λίγη χαρά. Λίγη γαλήνη. Λίγη ειρήνη στον εσωτερικό κόσμο. Ένας σοφός Πνευματικός, ένας στενός φίλος ιατρός, αδελφική αγάπη και στήριξη απλόχερη. Λίγες και καλές φίλες. Ευχάριστες μουσικές ανάσες στα μικρά χελιδονάκια. Ένας γαλάζιος ουρανός με λευκά, ταξιδιάρικα μπαμπακερά σύννεφα. Χελιδονίσματα, δεκοχτούρες, περιστέρια, καναρίνια, καρδερίνες. Ο Μπάτης να σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο καθώς ταξιδεύεις με το πλοίο. Η αφρισμένη κορδέλα πίσω του. Μικρά λευκόπετρα χωριουδάκια σε ξεχασμένα νησάκια. Βουκαμβίλιες και βασιλικά. Μια δύση πίσω από τα βουνά. Μια δύση όπου ο ήλιος βουτά στη θάλασσα και χύνει ασήμια στα νερά. Μια ανατολή που βάφει κόκκινη τη θάλασσα. Καλοκαιρινές, αδελφικές διακοπές μες στην τρελή χαρά. Κατασκήνωση. Ένα λουλούδι που ανθίζει στη γλάστρα. Μοσχοβολιά της φύσης που φτάνει στο μπαλκόνι σου. Βιβλία. Μουσική. Γράψιμο. Emails από φίλους ξένους και δικούς. Πάρλα και κάψιμο στο Skype. Απλώματα στα μεγάλα και πολλά σύρματα (είμαστε και πολυπληθής οικογένεια πανάθεμα μας). Έναστρος ουρανός το βράδυ. Το φως του φάρου. Ακοπανιαμέντα της κιθάρας με τραγούδι. Εκδρομές με φίλους. Μικρές ανάσες προσευχής. Το ιλαρό φως του καντηλιού. Μια μισοσκότεινη, μικρή ξεχασμένη εκκλησιά. Το χτύπημα της καμπάνας του Εσπερινού. Αυγουστιάτικες Παρακλήσεις. Ταβερνάκι με φίλους και θαλασσινά, ρετσίνα να ρέει άφθονη. Θαλασσινά της ώρας, ζεϊμπέκικα. Τραγούδι παράφωνο αλλά ειλικρινές. Καφές και συζητήσεις σε μικρές, γραφικές καφετέριες. Περίπατοι στη φύση. Μακρινές βόλτες στη παραλία της Θεσσαλονίκης. Σοβαρές φιλοσοφικές και πνευματικές συζητήσεις με το δίδυμο. Πιάνο, ο έρωτας μου, η δυστυχία των άλλων. Λάντζα μετά μουσικής, ο βραχνάς του μπαμπά που κοιμάται δίπλα. (Ή θα ακούω μουσική και θα σιγοτραγουδάω ή θα τραγουδώ δυνατά χωρίς cd, η απειλή μου) Καθαριότητα στο σπίτι μετά δυνατής μουσικής (αλίμονο στους καψερούς γείτονες, τι χρωστάνε κι αυτοί.. Ναι, αλλά θα γίνω κακιά. Όταν παίζαμε κάτω και μας τσίριζαν… φάτε την τώρα).
Blogosfaira. Ημερολόγιο σε τετράδιο, γράψιμο μετά χαλαρής, χαρούμενης μουσικής. Αγκαλιάσματα από ανίψια και λίγους καλούς, στενούς, αδελφικούς, φίλους συγγενείς. (να μας πεις πολλά τραγούδια και πολλές ιστορίες. Το τραγούδι με την κουκουβάγια το θυμάσαι Βίλμα; Πάμε να το πούμε μαζί.) Αταξίες βραδινές στην κατασκήνωση, μπουγέλα με λεκάνες, κανάτες, βαθιά ταψιά, μπουγελόφουσκες, (αχ εμείς οι έρμες ομαδάρχισσες τι τραβάμε και δε το μαρτυράμε μέχρι να γεμίσουμε την πιο τεράστια λεκάνη μέχρι πάνω). Και μετά απλωμένη μπουγάδα στα δίχτυα του φιλέ. (Κι όποιος βρήκε το ρούχο του που δεν έχει ξεβάψει και είναι πανομοιότυπο χρώμα και μέγεθος με της μισητής διπλανής, είναι ο πιο ευτυχής άνθρωπος) Ξάπλωμα στο χόρτο το βράδυ στην μικρή πλατεία της κατασκήνωσης να ακούς τζιτζίκια και τριζόνια. Μυστικά πιτζάμα πάρτι στο γήπεδο του μπάσκετ από τις μία έως τις 5 (και τελικά καταλήγουμε να κουτουλάμε στις δυόμιση και να αποχωρούμε ένδοξα η μια μετά την άλλη). Φαγητό με τα τρελοκόριτσα της κατασκήνωσης (και ναι εννοώ τις μαγείρισσες), καφές με τα τρελοκόριτσα την ώρα που καθαρίζουν πατάτες και κρεμμύδια, ή τρίβουν το τυρί για το παστίτσιο. Υπεύθυνη θέση στο ανακάτεμα του κιμά (κι αν έχει γίνει λίγο της συγχωρεμένης δε πειράζει… στο κάτω, κάτω είμαστε και σχετικά άπειρες στη μαγειρική). Λίγο shopping, όχι για ρούχα και παπούτσια φυσικά (ο χειρότερος εφιάλτης μου) αλλά για φουλάρια, κασκέτα και (ναι, μπόλικα) αξεσουάρ. Λίγος ύπνος παραπάνω. Λίγη ονειροπόληση και φανταστικά ταξίδια και σχέδια για το μέλλον, που το φαντάζεσαι καλύτερο. Ελευθερία και ανεξαρτησία. Όχι σχέση. Όχι έρωτας που σε καθηλώνει (και αναγκάζεσαι να παρηγορείς πλείστες φίλες που χώρισαν και αναρωτιέσαι τάχα αξίζει τον κόπο να δίνεσαι και μετά να προδίδεσαι;) surfing on net. Πειραματισμούς στη μαγειρική στα αδέλφια μακριά από την οικογενειακή εστία (το καμένο ψητό κοτόπουλο ή το ψημένο κοτόπουλο πασπαλισμένο με λίγη, ελάχιστη, εδώ βήχουμε βαριά, σκόνη κανέλας που περάστηκε, δε πειράζει, για πάπια Πεκίνου. Αλλά και το δις μπριάμ και ναι γεια στα χεράκια μου! Τίποτα δεν έμεινε όσο κι αν με παρακαλούσαν. Σκόρδα, φτου να μη με ματιάσω). Ο γλυκός, ζεστός καιρός της άνοιξης. Ταξίδι με το τρένο ανάμεσα στα θορυβώδη, κατάφορτα χωράφια το καλοκαίρι. Καρπούζι με τυρί το καλοκαίρι. Γευστικοί πειραματισμοί (εκείνο το γιαούρτι με τον αρακά θεϊκό!! Άλλο να σας το λέω, κι άλλο να το δοκιμάσετε). Τελικά βρίσκεις κι όλο βρίσκεις μικρές στιγμές, μικρές ανάσες που καταλήγουν σε βαθιές αναπνοές. (Μμμ καταπώς φαίνεται θα πρέπει να το διαβάζω όταν θα είμαι στις μαύρες μου!) Κι όλοι εσείς, οι γνωστοί, άγνωστοι, αγαπημένοι φίλοι μου που μου δίνετε ανάσες και σπρώξιμο στην ανηφόρα (μόνο που χρειάζομαι κι ένα στιβαρό χέρι όταν παίρνω την κατηφόρα). Σας ευχαριστώ.
Υγ. Τι γίνεται όμως που σχεδόν όλα τα βιώνεις το καλοκαίρι και την Άνοιξη και η μαυρίλα και η απόγνωση σε κυριεύει τον υπόλοιπο μισό χρόνο; Ιδού η (μεγάλη) απορία.. Και τα όσα σας έγραψα, τα γλυκόπικρα, οφείλονται στα μεικτά διπολικά επεισόδια που κάνω…L See yaaa…
Γιατί δεν έχει τίποτε να μου προσφέρει. Ένα ασφυκτικό κλίμα στο σπίτι, δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, ένας σταυρός συναισθηματικός που πρέπει να σηκώσω, ατέλειωτη γκρίνια, κάποιοι μικροί, μεγάλοι τσακωμοί, ανεργία. Σκληρό pressing από όλες τις μεριές. Και λες.. γιατί να ζω; Η ζωή μου είναι άχρηστη. Άχαρη. Βαρετή. Πληκτική. Ενίοτε αφόρητη. Και τότε έρχονται σα δροσοπνοή, μικρά φιλήματα ζωής.
Μικρές, απλές, ζεστές, λιγοστές στιγμές που προσφέρουν ανάσα και χαμόγελο στη διψασμένη καρδιά που αποζητά λίγη χαρά. Λίγη γαλήνη. Λίγη ειρήνη στον εσωτερικό κόσμο. Ένας σοφός Πνευματικός, ένας στενός φίλος ιατρός, αδελφική αγάπη και στήριξη απλόχερη. Λίγες και καλές φίλες. Ευχάριστες μουσικές ανάσες στα μικρά χελιδονάκια. Ένας γαλάζιος ουρανός με λευκά, ταξιδιάρικα μπαμπακερά σύννεφα. Χελιδονίσματα, δεκοχτούρες, περιστέρια, καναρίνια, καρδερίνες. Ο Μπάτης να σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο καθώς ταξιδεύεις με το πλοίο. Η αφρισμένη κορδέλα πίσω του. Μικρά λευκόπετρα χωριουδάκια σε ξεχασμένα νησάκια. Βουκαμβίλιες και βασιλικά. Μια δύση πίσω από τα βουνά. Μια δύση όπου ο ήλιος βουτά στη θάλασσα και χύνει ασήμια στα νερά. Μια ανατολή που βάφει κόκκινη τη θάλασσα. Καλοκαιρινές, αδελφικές διακοπές μες στην τρελή χαρά. Κατασκήνωση. Ένα λουλούδι που ανθίζει στη γλάστρα. Μοσχοβολιά της φύσης που φτάνει στο μπαλκόνι σου. Βιβλία. Μουσική. Γράψιμο. Emails από φίλους ξένους και δικούς. Πάρλα και κάψιμο στο Skype. Απλώματα στα μεγάλα και πολλά σύρματα (είμαστε και πολυπληθής οικογένεια πανάθεμα μας). Έναστρος ουρανός το βράδυ. Το φως του φάρου. Ακοπανιαμέντα της κιθάρας με τραγούδι. Εκδρομές με φίλους. Μικρές ανάσες προσευχής. Το ιλαρό φως του καντηλιού. Μια μισοσκότεινη, μικρή ξεχασμένη εκκλησιά. Το χτύπημα της καμπάνας του Εσπερινού. Αυγουστιάτικες Παρακλήσεις. Ταβερνάκι με φίλους και θαλασσινά, ρετσίνα να ρέει άφθονη. Θαλασσινά της ώρας, ζεϊμπέκικα. Τραγούδι παράφωνο αλλά ειλικρινές. Καφές και συζητήσεις σε μικρές, γραφικές καφετέριες. Περίπατοι στη φύση. Μακρινές βόλτες στη παραλία της Θεσσαλονίκης. Σοβαρές φιλοσοφικές και πνευματικές συζητήσεις με το δίδυμο. Πιάνο, ο έρωτας μου, η δυστυχία των άλλων. Λάντζα μετά μουσικής, ο βραχνάς του μπαμπά που κοιμάται δίπλα. (Ή θα ακούω μουσική και θα σιγοτραγουδάω ή θα τραγουδώ δυνατά χωρίς cd, η απειλή μου) Καθαριότητα στο σπίτι μετά δυνατής μουσικής (αλίμονο στους καψερούς γείτονες, τι χρωστάνε κι αυτοί.. Ναι, αλλά θα γίνω κακιά. Όταν παίζαμε κάτω και μας τσίριζαν… φάτε την τώρα).
Blogosfaira. Ημερολόγιο σε τετράδιο, γράψιμο μετά χαλαρής, χαρούμενης μουσικής. Αγκαλιάσματα από ανίψια και λίγους καλούς, στενούς, αδελφικούς, φίλους συγγενείς. (να μας πεις πολλά τραγούδια και πολλές ιστορίες. Το τραγούδι με την κουκουβάγια το θυμάσαι Βίλμα; Πάμε να το πούμε μαζί.) Αταξίες βραδινές στην κατασκήνωση, μπουγέλα με λεκάνες, κανάτες, βαθιά ταψιά, μπουγελόφουσκες, (αχ εμείς οι έρμες ομαδάρχισσες τι τραβάμε και δε το μαρτυράμε μέχρι να γεμίσουμε την πιο τεράστια λεκάνη μέχρι πάνω). Και μετά απλωμένη μπουγάδα στα δίχτυα του φιλέ. (Κι όποιος βρήκε το ρούχο του που δεν έχει ξεβάψει και είναι πανομοιότυπο χρώμα και μέγεθος με της μισητής διπλανής, είναι ο πιο ευτυχής άνθρωπος) Ξάπλωμα στο χόρτο το βράδυ στην μικρή πλατεία της κατασκήνωσης να ακούς τζιτζίκια και τριζόνια. Μυστικά πιτζάμα πάρτι στο γήπεδο του μπάσκετ από τις μία έως τις 5 (και τελικά καταλήγουμε να κουτουλάμε στις δυόμιση και να αποχωρούμε ένδοξα η μια μετά την άλλη). Φαγητό με τα τρελοκόριτσα της κατασκήνωσης (και ναι εννοώ τις μαγείρισσες), καφές με τα τρελοκόριτσα την ώρα που καθαρίζουν πατάτες και κρεμμύδια, ή τρίβουν το τυρί για το παστίτσιο. Υπεύθυνη θέση στο ανακάτεμα του κιμά (κι αν έχει γίνει λίγο της συγχωρεμένης δε πειράζει… στο κάτω, κάτω είμαστε και σχετικά άπειρες στη μαγειρική). Λίγο shopping, όχι για ρούχα και παπούτσια φυσικά (ο χειρότερος εφιάλτης μου) αλλά για φουλάρια, κασκέτα και (ναι, μπόλικα) αξεσουάρ. Λίγος ύπνος παραπάνω. Λίγη ονειροπόληση και φανταστικά ταξίδια και σχέδια για το μέλλον, που το φαντάζεσαι καλύτερο. Ελευθερία και ανεξαρτησία. Όχι σχέση. Όχι έρωτας που σε καθηλώνει (και αναγκάζεσαι να παρηγορείς πλείστες φίλες που χώρισαν και αναρωτιέσαι τάχα αξίζει τον κόπο να δίνεσαι και μετά να προδίδεσαι;) surfing on net. Πειραματισμούς στη μαγειρική στα αδέλφια μακριά από την οικογενειακή εστία (το καμένο ψητό κοτόπουλο ή το ψημένο κοτόπουλο πασπαλισμένο με λίγη, ελάχιστη, εδώ βήχουμε βαριά, σκόνη κανέλας που περάστηκε, δε πειράζει, για πάπια Πεκίνου. Αλλά και το δις μπριάμ και ναι γεια στα χεράκια μου! Τίποτα δεν έμεινε όσο κι αν με παρακαλούσαν. Σκόρδα, φτου να μη με ματιάσω). Ο γλυκός, ζεστός καιρός της άνοιξης. Ταξίδι με το τρένο ανάμεσα στα θορυβώδη, κατάφορτα χωράφια το καλοκαίρι. Καρπούζι με τυρί το καλοκαίρι. Γευστικοί πειραματισμοί (εκείνο το γιαούρτι με τον αρακά θεϊκό!! Άλλο να σας το λέω, κι άλλο να το δοκιμάσετε). Τελικά βρίσκεις κι όλο βρίσκεις μικρές στιγμές, μικρές ανάσες που καταλήγουν σε βαθιές αναπνοές. (Μμμ καταπώς φαίνεται θα πρέπει να το διαβάζω όταν θα είμαι στις μαύρες μου!) Κι όλοι εσείς, οι γνωστοί, άγνωστοι, αγαπημένοι φίλοι μου που μου δίνετε ανάσες και σπρώξιμο στην ανηφόρα (μόνο που χρειάζομαι κι ένα στιβαρό χέρι όταν παίρνω την κατηφόρα). Σας ευχαριστώ.
Υγ. Τι γίνεται όμως που σχεδόν όλα τα βιώνεις το καλοκαίρι και την Άνοιξη και η μαυρίλα και η απόγνωση σε κυριεύει τον υπόλοιπο μισό χρόνο; Ιδού η (μεγάλη) απορία.. Και τα όσα σας έγραψα, τα γλυκόπικρα, οφείλονται στα μεικτά διπολικά επεισόδια που κάνω…L See yaaa…
..............................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου