Ερράγισεν το ράφι μου, επικράνθη η καρδία μου

Μετά την πρόταση τηςnefelokokkugias, την φαεινή ιδέα του mahlerakou (θα σε σκοτώσω) και το επακόλουθοξεμπρόστιασμα της νεφέλης, σύρθηκα στο να ομολογήσω τα κιλά μου και να παραδεχτώ πως είμαι πάνω από 80 κιλά. Ναι, δεν ντρέπομαι. Είμαι πάνω από 80 κιλά! Το ράφι μου κοντεύει να σπάσει και εγώ δεν παίρνω μπρος. Συνεχίζω να τρώω, ειδικά τα βράδυα, όταν η μοναξιά γίνεται περισσότερο αισθητή...και όσο μεγαλύτερη φαντάζει η απουσία ενός άντρα, τόσο περισσότερο αυξάνονται τα περιεχόμενα του ψυγείου μου.

Η Έλλη και λοιπές φιλενάδες με σπρώχνουν συνεχώς να κάνω μια δίαιτα, να προσέξω λίγο την εμφάνισή μου.

Εγώ λειτουργώ εντελώς παρανοϊκά. Από τη μία, νιώθω τρομακτική ανασφάλεια, ιδιαίτερα από τότε που πήρα το τελευταίο 4κιλο. Ενώ περπατώ στο δρόμο πάντα θα κοντοσταθώ σε φιμέ τζαμαρίες για να κοιταχτώ ή θα περάσω δήθεν τυχαία μπροστά από καθρέπτες. Θα προσποιηθώ πως κοιτάζω τα εμπορεύματα μιας βιτρίνας, ενώ στην ουσία κοιτάζω την αντανάκλασή μου. Λες και αν κοιτάξω πολλές φορές το σώμα μου, θα συμφιλιωθώ τελικά με την εικόνα του, πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ δυστυχώς. Ρωτάω τις φίλες μου συνεχώς αν πάχυνα, και δεν ξέρω τί θέλω να ακούσω. Αν μου πουν ότι "όχι, οκ είσαι μια χαρά" δεν το πιστεύω. Αν μου πουν "πήρες λίγα, πρέπει να κάνεις μια διαιτούλα" πέφτει η διαθεσή μου και νιώθω θωρηκτό.

Από την άλλη, κάθε βράδυ ξεχύνομαι στο ψυγείο, ξεχνώ τα βογγητά αυτολύπησης όλης της ημέρας και θυσιάζω την εικόνα μου για 15 λεπτά στοματικής ηδονής. Οι δικαιολογίες που βρίσκω είναι άπειρες. Από το κλασικό "από αύριο αρχίζουμε δίαιτα", μέχρι το "έλα μωρε, έχεις περιθώρια ακόμα", "έτσι κι αλλιώς τα χρόνια πέρασαν, κανείς δεν θα σε κοιτάξει πια, φάε και απόλαυσέ το", "νιώθω τόσο μόνη, ας απολαύσω τη μοναδική χαρά που παίρνω πια", "εχω κουραστεί τόσα χρόνια μόνη, αυτός που θα με ερωτευτεί ας με αγαπήσει για το μέσα μου και μετά αλλάζω και το έξω" κλπ κλπ κλπ.

Διχασμός προσωπικότητας.

Κι όσο σκέφτομαι πως αν ήμουν μια αναγεννησιακή γεροντοκόρη μπορεί και να πόζαρα για τις Τρείς Χάριτες του Ρούμπενς....

Ενώ σήμερα μάλλον σε κάτι τέτοιο με βλέπω (Lucien Freud)

http://thelo-sxesh.blogspot.com/2011/05/blog-post_02.html
.............................................................................................................................................................