Είναι Κυριακή πρωί, κάπου μέσα στο χειμώνα. Έχω κατέβει στην Αθήνα, έχω τελειώσει τις αγγαρείες μου και περπατώ στο κέντρο, δεν θέλω να πάω σπίτι ακόμα. Παίρνω λοιπόν ένα καπουτσινάκι στο χέρι και περπατώ στο κέντρο της Αθήνας, αυτής της πόλης με τις, στατιστικά, τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο γυναίκες.
Κάποια στιγμή βρίσκομαι σε μία από τις κεντρικές πλατείες. Και αισθάνομαι ξαφνικά μόνη. Σαν να έγινε, για κάποιον λόγο, πιο έντονη η παρουσία των άλλων γύρω μου, ή ίσως πιο έντονη η απουσία κάποιου δίπλα μου. Είμαι μόνη και αυτό που θα ήθελα αυτή τη στιγμή είναι να μην είμαι μόνη. Αλλά, η μοναξιά μου αυτή δεν είναι ούτε υπαρξιακή, του στυλ μόνη σε ένα αχανές σύμπαν, ούτε κοινωνική, μόνη χωρίς γνωστούς μέσα σε ένα ζωντανό κοινωνικό σύνολο. Όχι, δεν είναι αυτό. Και φίλους έχω και κάπως έχω συμφιλιωθεί με το μεταφυσικό παράλογο της παρουσίας μου στη γωνιά του γαλαξία μας.
Αλλού έγκειται η μοναξιά μου. Σε μια συνειδητοποίηση που είναι δυνατή, φρικτή, ισοπεδωτική αλλά και ντρέπομαι να την εκφράσω. Στην έλλειψη του έτερου ήμισυ. Ναί, είμαι μία γεροντοκόρη. Γιατί ντρέπομαι να το πω, γιατί φοβάμαι να εντάξω αυτή τη λέξη ακόμα και στον εσωτερικό μου μονόλογο; Έχω περάσει τα 30, δεν έχω άντρα, θέλω να έχω άντρα, και αυτό σημαίνει πως είμαι γεροντοκόρη. Ναι, γεροντοκόρη!
Αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Γιατί την φοβάμαι τόσο; Μα δεν είναι λογικό; Είναι μια λέξη πολύ δυνατή, κουβαλά πάνω της μυριάδες εικόνες και αρνητικούς συνειρμούς, απεικονίσεις γυναικών παραιτημένων από τη ζωή, μοντέρνων ερημίτισσων αποκλεισμένων σε μια ατελείωτη μοναξιά, υπάρξεων που απέτυχαν στο στόχο τους και φοβισμένες πια κυκλοφορούν στο περιθώριο αυτής της πόλης περιφέροντας το φορτίο κατακρεουργημένων ελπίδων, ματαιωμένων ονείρων, χιλιο-αναθεωρημένων στόχων. Γυναίκες απόβλητων που δεν περπατάν ανάμεσα μας, αλλά δίπλα μας. Που τις βλέπουμε, αλλά δεν τις γνωρίζουμε. Φίλες που θα τις δούμε μια φορά το χρόνο για να θυμηθούμε πόσο άσχημη είναι η μοναξιά και να επιβεβαιώσουμε πως όσο σκληρή είναι η σχέση μας με τον άντρα μας τουλάχιστον δεν είμαστε σαν αυτές. Συγγενείς που ξέρουμε πως υπάρχουν ξεχασμένες σε κάποιο παρακλάδι του οικογενειακού μας δέντρου ως απλή υπενθύμιση για ένα τηλεφώνημα την ημέρα της ονομαστικής εορτής τους. Συνάδελφοι που βλέπουμε καθημερινά αλλά δεν θα καλέσουμε ποτέ στο πάρτυ με τις οικογένειες των υπόλοιπων συναδέλφων μας. Γειτόνισσες που ποτέ δεν θα μυρίσουμε από το παράθυρό τους την ευλογημένη μυρωδιά μιας οικογενειακής σπανακόπιτας που μόλις βγήκε από το φούρνο.
Δεν άντεξα. Μου ήρθε να βάλω τα κλάμματα. Μα είναι δυνατόν; Είμαι τόσο μόνη; Εκεί στη μέση της πλατείας, άγαλμα με το καπουτσίνο στο χέρι αισθάνθηκα να με κατακλύουν ορδές από ευτυχισμένα ζευγάρια που με προσπερνούσαν χωρίς να με βλέπουν. Είναι όμως έτσι; Είμαι τόσο μόνη μου; Με αγωνία άρχισα να κοιτάζω γύρω μου. Να παρατηρώ τις γυναίκες, να προσπαθώ να δω αν ανάμεσα στα πρόσωπά τους θα μπορούσα να διακρίνω κάποια που θα με καταλάβαινε.
Και τότε έγινε αυτό που στάθηκε το έναυσμα για τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου.
Στην γωνία ενός από τα καφέ της πλατείας, σε ένα από τα τραπεζάκια εκτός του καταστήματος, το βλέμμα μου στάθηκε στην εικόνα μιας γιαπωνεζούλας, μάλλον συνομήλικής μου, που απολάμβανε μόνη της το δικό της καπουτσινάκι. Έμοιαζε τόσο ήρεμη, τόσο άθραυστη και αυτάρκης, απορροφώντας μέχρι τελευταίας ρανίδας τις αδύναμες ηλιαχτίδες του χειμωνιάτικου ήλιου. Η εικόνα της με καθήλωσε.
Ήταν μόνη της. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά, η ποιότητα της δικής της μοναξιάς δεν είχε καμία σχέση με τη δική μου. Το βλέμμα της αγέρωχο, διεισδυτικό, περιεργαζόταν τους ανθρώπους που βιαστικά την προσπερνούσαν. Τους εξέταζε. Και έμοιαζε ικανοποιημένη με τη ζωή της, με τη θέση της, με την μοναδική καρέκλα του μικρού τραπεζιού της. Αλλά όχι κλειστή. Όχι. Η γυναίκα αυτή δεν είχε αποτραβηχτεί από τον κόσμο, δεν είχε αναχωρήσει για το περιθώριο που προβλέπεται για τις γεροντοκόρες. Ήταν εκεί, στο κέντρο του κόσμου των επιτυχημένων σχέσεων, των ζευγαριών, των οικογενειών και των ερωτευμένων. Παρούσα. Γεροντοκόρη!
Όταν έφτασα σπίτι άνοιξα τον υπολογιστή. Το μυαλό μου ακόμα κολλημένο στην εικόνα αυτής της τόσο διαφορετικής αλλά και τόσο ίδιας γιαπωνέζας γεροντοκόρης. Σιγά σιγά συνειδητοποιούσα τί είχα δει. Σαν αυτόματο έψαξα στο λεξικό δύο λέξεις. Πως αποδίδεται στα γιαπωνέζικα το επίθετο μόνος "hitori" και ράφι "tana".
Επαναλάμβανα σαν υπνωτισμένη τις δύο λέξεις hitori tana, hitori tana....hitoritana!
Η αποκάλυψη ήταν συγκλονιστική.
Πόσο φτωχή είναι η ζωή μου αν την περιορίσω σε μια λέξη όπως η γεροντοκόρη! Πόσα περισσότερα πράγματα είμαι. Πόσο απέχω από την κλασική εικόνα της απομονωμένης, παραιτημένης, κρυμμένης γυναίκας που φέρνει στο νου μας η γεροντοκόρη. Αλλά και πόσο μόνη είμαι πραγματικά. Πόσο όντως θέλω να βρω το ταίρι μου.
Άρα ούτε κλασική γεροντοκόρη, ούτε όμως και συνειδητοποιημένη σύγχρονη μόνη γυναίκα που δεν την ενδιαφέρουν οι σχέσεις.
Και μοντέρνα και απεγνωσμένη, και δυναμική και εύθραυστη.
Ναι, δεν είμαι μια γεροντοκόρη περιορισμένη στο περιθώριο της ζωής, αλλά ναι είμαι γεροντοκόρη γιατί στόχος μου είναι να βρω τον άντρα μου. Δεν είναι αυτο-αναίρεση. Δεν κρίνω ούτε τις γυναίκες που αποτραβήχτηκαν για να παίξουν τον κλασικό ρόλο της γεροντοκόρης, ούτε αυτές που είναι μόνες αλλά δεν τους νοιάζει γιατί δεν θέλουν να κάνουν μια σχέση.
Είμαι μια γυναίκα που περνάει καλά, αλλά θέλει άντρα!
Είμαι μια γυναίκα που αισθάνεται πως έχει μείνει στο ράφι, αλλά αυτό το ράφι το έχει κάνει μια ζεστή γωνιά και έχει αποφασίσει να το διασκεδάσει μέχρι να βρεί τον πρίγκηπα που θα την κατεβάσει από εκεί.
Μια γυναίκα υπερήφανη για το ράφι της. Αλλά που ξέρει πως μια μέρα θα πάρει έναν κασμά και θα το κάνει χίλια κομμάτια.
Σισύφεια γεροντοκόρη? Παράλογη κουκίδα σε ένα ασυνάρτητο σύμπαν?
Είμαι μια HITORITANA.
 |
| Δεν είμαι εγώ η hitoritana που περήφανα επιδεικνύει το ράφι της στην φώτο. Αλλά έτσι δείχνω κι εγώ το δικό μου! |
.................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου