Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις που ξεκινάνε πάντα με το πρώτο μικρό βήμα. Συνήθως αμφιβάλλουμε, φοβόμαστε το άγνωστο, το τί θα συναντήσουμε, πως θα ανταπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες και στο νέο περιβάλλον. Δηλαδή φοβόμαστε το ρίσκο και την αποτυχία.
Η αλήθεια είναι όμως, πως πρέπει να επιλέξουμε, και αν θέλετε: να "παίζουμε" αυτό το παιχνίδι. Μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα μάθουμε, θα αναζητήσουμε, θα ψάξουμε και το μόνο σίγουρο είναι πως θα αποκομίσουμε την εμπειρία ότι προσπαθήσαμε, και δεν μείναμε μόνο στις σκέψεις του νου.
Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ξανανοιχτούμε σε νέα ταξίδια.
Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι. Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας... ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι....
Τα φτερά είναι για να πετάς....
Από το «Να σου πω μια ιστορία» του Jorge Bucay, εκδόσεις Opera.....
Πολλές φορές το δίλλημα, σαν τοίχος, ορθώνεται ενώπιον σου ισχυρό και ψηλό. Κάνω το σωστό;
Θα κάνω το σωστό; Και αυτό σε αδρανοποιεί. Η αντικατάσταση της δράσης από τη σκέψη. Η αδυναμία να σβήσεις μόνος σου τα ερωτηματικά.
Όπως όμως όλα τα μεγάλα ταξίδια, όλες οι συναρπαστικές στη ζωή μας περιπέτειες, έτσι και οι σημαντικές αποφάσεις ξεκινούν από ένα μικρό, από το πρώτο βήμα. Δεν είναι σίγουρο πως θα σε οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ίσα ίσα. Μπορεί και να σε καταστρέψει, να σε πληγώσει ή να σε θανατώσει ακόμη. Σημασία όμως έχει η ευχαρίστηση και η χαρά με τις οποίες θα μπαίνεις στους «πρωτοειδωμένους λιμένας» του Καβάφη, μαζεύοντας «ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής». Το ταξίδι, τα πρόσωπα που συνάντησες, τα μέρη, ό,τι αγάπησες, οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους θα είναι για σένα τα ομορφότερα ταξίδια. Με ένα χρέος μόνο δικό σου˙ να τα γυρέψεις. Να κάνεις το πρώτο βήμα. Να γίνεις ταξιδευτής ώσπου να βρεις λιμάνι.
Το ρίσκο δεν φοβίζει τους περισσότερους. Σχεδόν όλοι αγαπάμε το άγνωστο, κολακευόμαστε από το διαφορετικό, προβάλλουμε στοιχεία που θα θέλαμε να έχουμε σε άλλους, καλύπτουμε αρκετές από τις αδυναμίες μας με το ρίσκο. Δεν το φοβόμαστε. Την αποτυχία φοβόμαστε. Και γι’ αυτό δεν κάνουμε βήμα έξω από την ασφάλεια του δικού μας χώρου. Η αποτυχία όμως είναι τόσο σίγουρη, τόσο φυσιολογική και τόσο «μέσα» στη ζωή που θα ήταν τουλάχιστον αφελές να την παραθεωρήσουμε. Πόσα και πόσα πρόσωπα δεν θα γνωρίζαμε ποτέ, πόσες σχέσεις θα έμεναν ανολοκλήρωτες εάν μας κυρίευε ο φόβος της αποτυχίας. Χρειάζεται τέτοια εμπιστοσύνη και αηδία προς τη δειλία που να μπορείς να κάνεις την πτώση στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο και να μη σκέφτεσαι τίποτα. Ναι, μπορεί και να φας τα μούτρα σου, για να βρεις όμως τους μεγαλύτερους επίγειους θησαυρούς χρειάζεται η εμπιστοσύνη να το κάνεις. Όπως και στην αγάπη. Ακριβώς το ίδιο. Αλλιώς θα απομείνεις μόνος ή θα αγαπάς μόνο τον εαυτό σου. Το ταξίδι θα είναι τόσο μικρό και τόσο περιορισμένο. Οι χώρες όμως στα πρόσωπα των άλλων ανθρώπων, η γεωγραφία του κορμιού τους, η ιστορία της μοίρας τους, ο καιρός μέσα από τα μάτια τους, τα αληθινά ταξίδια δηλαδή στους αληθινούς χάρτες, δεν θα τα κάνεις ποτέ δίχως να πραγματοποιήσεις το πρώτο βήμα ακόμη και προς την αποτυχία. Είναι πολύ απλό.
Ο Jorge Bucay από τη πλευρά του τονίζει αυτή μας την αέρινη φύση. Αυτό το μισό του εαυτού μας που φορά στα φτερά αγγέλου ίσα ίσα για να κοροϊδεύει και να διαφοροποιείται από τον άλλο μισό εαυτό μας, το διάβολο, που θέλει να μας πείσει πως το ψέμα είναι αλήθεια. Να μας πείσει πως ταξίδια δεν υπάρχουν, πως όταν οι άνθρωποι ταξιδεύουν πάνε από τη μια χώρα στην άλλη ή από τη μια πόλη στην άλλη, αυτού του εαυτού που δεν μπορεί αν βλέπει τα πράγματα ιδωμένα από άλλη θέα, που όλος ο κόσμος περιορίζεται στο πρόσωπό μας. Και γι’ αυτό ο κόσμος μας, οι ιστορίες, η ομορφιά του κόσμου παραμένει φτωχή.
Απόψε κιόλας δοκίμασε να κουνήσεις τα φτερά σου. Έλα να σου δείξω εγώ ή ο διπλανός σου, αυτός που αγαπάς και σ’ αγαπάει πώς είναι να πετάς. Πώς είναι να μετράς αλλιώς την απόσταση, αλλιώς το χρόνο, αλλιώς την ομορφιά. Κάνε σήμερα την πρώτη κίνηση. Αυτή τη στιγμή. Κάνε την εκτροπή στο μυαλό και στη ζωή σου. Τη ζωή, ξέρεις, τη ζούμε, δεν τη σκεφτόμαστε.
Και μην ξεχνάς δυο πράγματα. Αυτό που λέει ο συγγραφέας για τα φτερά είναι η πρώτη αλήθεια. Τα φτερά δεν τα έχουμε για να δείχνουμε ομορφότεροι. Αυτό είναι κατάντια κι αυτολύπηση στο πεπρωμένο μας. Τα φτερά είναι για να πετάμε ελεύθερα για τα ταξίδια που αξίζουν όσο τίποτα. Τη δεύτερη αλήθεια την αντιγράφω από την Αμοργό του Νίκου Γκάτσου. «Οἱ ταξιδευτὲς τῶν Ἰνδιῶν ἔχουν περισσότερα νὰ σᾶς ποῦν ἀπὸ τοὺς βυζαντινοὺς χρονογράφους». Ταξίδεψε. Βγες από τον εαυτό σου κι εμπιστεύσου. Ακόμη κι αν φας τα μούτρα θα είναι πάντα κάποιος δίπλα σου που να σε αγαπά αληθινά. Κι αυτό είναι το μισό ταξίδι της ευτυχίας. Το άλλο μισό είναι το δικό σου ταξίδι προς αυτόν.
http://yponeirwn.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου