Ονειρεύομαι πως είμαι σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο.... Παρούσα και απούσα μαζί.. Πως για όσο χρειαστεί, θαμπώνω και ενσωματώνομαι.. Με το τραπέζι, με τις καρέκλες, με το ντεκόρ.. Πως περνάνε τα βλέμματα από πάνω μου και δεν σταματάνε, με διαπερνούν σαν να είμαι διάφανη... Πως γνωρίζεις κάποιον αλλά σου είναι τόσο αδιάφορος που μπορεί να τον ξανασυναντήσεις κάποτε και να μην τον θυμάσαι καν? Αυτό...
Ονειρεύομαι πως για όσο χρειαστεί γίνομαι ένα τίποτα, ένα καθόλου.. Δεν κρύβω κανένα ενδιαφέρον απολύτως, κανένα μυστήριο, κανένα μυστικό και κανέναν κίνδυνο.. Μιλάω αλλά αυτά που λέω δεν ακούγονται.. Και αν ακούγονται ξεχνιούνται μέσα σε δευτερόλεπτα... Γελάω αλλά το γέλιο μου δεν έχει φως, είναι απλά ευγενική γκριμάτσα.. Δεν κολλάει πουθενά, δεν μένει.. Φοράω μαύρα και έχω καταφέρει την πλήρη απουσία χρώματος.. Ακόμα και τα μαλλιά μου έχουν χάσει την λάμψη τους για λίγο.. Μπορείς να με αγνοήσεις εύκολα και χρειάζεσαι προσπάθεια για να μου δώσεις σημασία.. Ακούω τους γύρω μου να συζητούν αλλά συμμετέχω ελάχιστα.. Όσο χρειάζεται για να μην φανώ αγενής αλλά και όσο πρέπει για να μην φανώ οτιδήποτε άλλο.. Ακούω αλλά δεν επικεντρώνομαι στις συζητήσεις.. Δεν με αφορά τι λέγεται γιατί όταν κάτι δεν σε αφορά δεν νοιώθεις την ανάγκη να εκφέρεις γνώμη...
Ονειρεύομαι πως η ψυχή μου μαζεύεται, κουβαριάζεται σε μια γωνιά του μέσα μου, και έξω μένει για όσο χρειαστεί το κέλυφος μου.. Αυτό που θα μπορούσα να είμαι αν έλειπε η ουσία που καθόρισε την διαδρομή μου... Μια αδιάφορη κυρία γύρω στα πενήντα... Μια μαμά, μια σύζυγος.. Μια γυναίκα χωρίς στίγμα, χωρίς επιτεύγματα, χωρίς σαφή προσανατολισμό.. Που κρατάει τις ισορροπίες, που ξέρει την θέση της, και που δεν θα κάνει την υπέρβαση ποτέ.. Που ζει στην σκιά ενός επιτυχημένου άντρα, στην σκιά ενός παιδιού, στην σκιά μιας ζωής που κάποτε την ονειρευόταν αλλιώς.. Λίγο αφημένη, λίγο φοβισμένη, λίγο συμβιβασμένη, λίγο παράξενη, λίγο αλλού... Που κάποτε μπορεί να είχε υπάρξει και όμορφη...
Ονειρεύομαι πως για ένα βράδυ, για έναν λόγο, για ένα θέλω, γίνομαι αυτό που κανείς δεν υπολογίζει, κανείς δεν θυμάται και κανείς δεν φοβάται... Ένα κάτι μέσα στον σωρό... Και παρόλο που μοιάζει με εφιάλτη, αυτό είναι το καλύτερο όνειρο που βλέπω τελευταία.. Και απολαμβάνω, και προσέχω ευλαβικά κάθε του λεπτομέρεια και κάθε του δευτερόλεπτο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου