Πασχαλινό διήγημα του Xρήστου Oικονόμου - Ζωγραφική: Ανδρέας Δεβετζής 
Mεγάλη Δευτέρα βράδυ, στην αυλή του σπιτιού μας στα Χανιά. Κάθομαι σ’ ένα σκαμνί ανάμεσα στον πατέρα μου και τη Λένα, τον πρώτο έρωτα της ζωής μου. Η μάνα μου μπαινοβγαίνει στο σπίτι κουβαλώντας πιατέλες με φρούτα και ξηρούς καρπούς - φιστίκια αράπικα, λιόσπορους, στραγάλια. Πιο κει, πλάι στη φουντωμένη νεραντζιά που μοσχοβολάει όπως πάντα τούτες τις ανοιξιάτικες νύχτες, κάθονται οι γειτόνισσες. Κι απέναντί τους, το κέντρο του μικρού σύμπαντός μας: η Britannica, η ασπρόμαυρη τηλεόραση, μεγάλη σαν μπαούλο, που έφερε ο πατέρας μου από την Αμερική.Η μάνα μου αφήνει τις πιατέλες στο τραπέζι κι ύστερα ο Δρακομανώλης, ο μόνος άντρας της γειτονιάς που ήρθε εδώ απόψε, τη ρωτάει:
Ξεροσφύρι μωρσή Ρηνιώ; Πράμα να πιούμε δεν έεις;
Δεν κάνει μωρέ μπάρμπα, του λέει εκείνη. Να σου φέρω μια γαζόζα;
Οϊ διάλε ντό ’να - να με φαρμακώσεις θέλεις λέω. Βάλε μωρσή μια τσικουδιά.
Δεν κάνει σου λέω, ξαναλέει η μάνα μου. Μεγαλοβδόμαδο έχουμε.
Βάλε μωρσή μια κι η αμαρτία δικιά μου, λέει ο γέρος. Και πιάσε κι ένα μπουκιδάκι ψωμί για δε με βαστούν τα δόντια να μασιώ τούτανα τα κάρκανα.
Ξια σου, λέει η μάνα μου και φεύγει να φέρει την παραγγελία.
Τον τελευταίο καιρό, χάρη στην Britannica, το σπίτι μας είναι το πιο πολυσύχναστο της γειτονιάς. Μέχρι τον περασμένο μήνα υπήρχε μονάχα μια τηλεόραση σ’ όλα τα Παχιανά - στο καφενείο του Μουστάκια, δίπλα στο φούρνο. Μα μόλις γύρισε ο πατέρας μου από την Αμερική, κουβαλώντας την πελώρια τηλεόραση που παίζει τώρα πάνω στο σιδερένιο πράσινο τραπέζι, όλα άλλαξαν. Τώρα μπορούν να δουν από κοντά το μαγικό θέαμα και οι γυναίκες, που δεν τολμάνε να πατήσουν το πόδι τους στο καφενείο. Κι απόψε, όπως κάθε Δευτέρα βράδυ, μαζεύτηκαν όλες πάλι γιατί σε λίγο αρχίζει το Χριστός Ξανασταυρώνεται. Ηρθαν να δούνε τον Μανωλιό, τη χήρα, τον αγά, το γιουσουφάκι. Μες στο σπίτι δεν χωράνε, οπότε ο πατέρας μου έβγαλε την Britannica στην αυλή. Είναι όλες εδώ: η Βαγγελιώ, ένας μπόγος ίσαμε εκατόν πενήντα κιλά, που πιάνει πάντα δυο καρέκλες. Η Μαρίκα η φουρνάρισσα, η μάνα της Λένας. Η θεία μου η Αριστέα με τις δυο κόρες της, την Ολγα και τη Μάρω. Η Μορφία, η γυναίκα του εβγατζή, που η μάνα μου τσακώνεται όλη την ώρα μαζί της και λέει στον πατέρα μου γι’ αυτή κουβέντες που τότε δεν καταλάβαινα τι σημαίνουν. Κι άλλες πολλές - ξέχασα πια πρόσωπα κι ονόματα.
Κάθονται με τις ζακέτες ριγμένες στους ώμους -έχει μια γλυκιά ψύχρα απόψε- και μασουλάνε σποράκια και στραγάλια και ψιλοκουβεντιάζουν και ρίχνουν ματιές στην τηλεόραση. Μα εμένα ο νους μου είναι αλλού. Ο νους μου είναι στη Λένα. Η Λένα, ο πρώτος έρωτας της ζωής μου. Το μεσημέρι κρυφτήκαμε πάλι στα χαλάσματα, εδώ παραπάνω, και μ’ άφησε να τη χαϊδέψω. Κι ύστερα, μόλις έφυγε τρέχοντας για το σπίτι, μύρισα τα δάχτυλά μου και μύριζαν αλεύρι. Μάλλον επειδή ο πατέρας της είναι φούρναρης. Αλεύρι. Τι γλυκιά μυρωδιά. Από κείνη την ώρα μυρίζω συνεχώς τα χέρια μου - δεν τα ’πλυνα καθόλου. Αν ο έρωτας είχε μυρωδιά, έτσι θα ’πρεπε να μυρίζει. Αλεύρι.
Στη Λένα είναι ο νους μου απόψε - και στα ποντίκια. Ατιμα πλάσματα. Τόσος κόσμος μαζεμένος, αλλά αυτά τίποτα, χαμπάρι δεν παίρνουν. Κόβουν βόλτες πάνω στο μπεντένι της στέρνας, στην πέρα άκρη της αυλής, που είναι γεμάτη νερό μέχρι πάνω. Μα και γω δεν κάθομαι με σταυρωμένα χέρια. Κρατάω μια πέτρα από το σωρό που ’χω μαζέψει μπροστά μου και μόλις φανεί το ποντίκι, σημαδεύω και την πετάω με δύναμη. Αν ξαστοχήσω, ο πατέρας μου λέει δεν πειράζει και μου δίνει άλλη πέτρα. Αν όμως πετύχω το ποντίκι και τρέξει να κρυφτεί αλαλιασμένο -ή, ακόμα καλύτερα, αν πέσει μες στη στέρνα- χαμογελάει και με χτυπάει στην πλάτη. Κι η Λένα χαμογελάει κι αυτή και τρίβεται πάνω μου με μάτια που λάμπουν σαν της γάτας - αν είχε μουστάκια, σκέφτομαι, σίγουρα θα τα ’γλειφε γουργουρίζοντας απ’ τη χαρά της.
Σωπάστε! Αρχίζει!
περισσοτερα
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_23/04/2011_439653
.............................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου