Έλλη Λαμπέτη – Η αέρινη φλόγα του θεάτρου και της ζωής
σαν σήμερα στις 13/4/1926 στα Βίλια Αττικής.
Φοιτώντας στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου «Κοτοπούλη» καθιερώθηκε πολύ γρήγορα και έλαμψε φαντασμαγορικά.
Το 1950 παντρεύτηκε τον Μάριο Πλωρίτη αλλά χώρισε σε 3 χρόνια, όταν γνώρισε τον μεγάλο της έρωτα Δημήτρη Χορν και συνεργάτη της στο θέατρο.
Διέπρεψαν μέσα από την υποκριτική, συγκροτώντας και δικό τους θίασο, σημείωσαν τεράστια επιτυχία και ενώ αγαπιόντουσαν πάρα πολύ, η σχέση τους διήρκεσε 5 χρόνια, ίσως γιατί το εύθραυστο κομμάτι της Λαμπέτη, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με το αλύτρωτο κομμάτι του Χορν.
Αναγκάστηκε να θυσιάσει για χάρη του τη μεγαλύτερή της επιθυμία να αποκτήσει παιδί, επειδή εκείνος δεν ήθελε και μάλιστα 2 φορές.
Επίσης οι σπατάλες του και η επιπόλαιη αλλά χαριτωμένη του διάθεση, την έφερναν συχνά σε απόγνωση, οδηγώντας την σε υστερικές συμπεριφορές.
Πέρα από αυτό όμως, η μοίρα χτύπησε αδυσώπητα τη σχέση τους, αφού στο διάστημα εκείνο, αντιμετώπισε συνεχείς θανάτους συγγενών και φίλων, ενώ είχε ήδη χάσει τον πολύ αγαπημένο της αδερφό αλλά και τη μητέρα της από μια αδέσποτη σφαίρα μπροστά στα μάτια της. Η πάρεση που έπαθε, της στέρησε παροδικά το φως της.
Ο Αμερικανός συγγραφέας Frederic Wakeman ήρθε σαν βάλσαμο στη ζωή της κι έγινε ο δεύτερος σύζυγός της, το 1976.
Χάνει και την άλλη της αγαπημένη αδερφή από Καρκίνο, σίγουρη πλέον πως η αρρώστια δεν θα ξεχάσει και εκείνη.
Σημαδεύτηκε από αρκετά φλογερά ειδύλλια, από την επιθυμία της να αποκτήσει ένα παιδί, από την αγάπη που έδωσε σε ένα υιοθετημένο καταλήγοντας να το επιστρέψει και από την Μαρίκα Κοτοπούλη που την είχε προστατευόμενη.
Η Λαμπέτη διακρινόταν από μια απίστευτη αμεσότητα σαν άνθρωπος, την οποία κατέθετε αφοπλιστικά και στη σκηνή. Γι’ αυτό λάτρευε το θέατρο και δεν αγαπούσε την μεγάλη οθόνη, λέγοντας «Πάντα αισθανόμουν ότι σκοτώνω κάτι, κάθε φορά που έκανα μια ταινία».
Ήταν μια αέρινη φλόγα που πυράκτωνε στο πέρασμά της τους γύρω της.
Εντυπωσιακά όμορφη και επιβλητική, με μια αθωότητα χωρίς ευκρινή αφετηρία και σίγουρα υπερβολική αγάπη για τη ζωή και το θέατρο.
Προσβλήθηκε από καρκίνο, αντιμετωπίζοντάς το γενναία ως την τελευταία στιγμή.
Πριν φύγει από τη ζωή, έχασε τη φωνή της αλλά το πείσμα και η δύναμή της, την έκαναν να ανεβάσει την παράσταση «Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» όπου υποδύθηκε τη «Σάρα» μαθαίνοντας άψογα τη γλώσσα των κωφαλάλων.
Στο Κύκνειο αυτό άσμα της, το κοινό της χαρίζει τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση που πήρε ποτέ.
Έσβησε σε νοσοκομείο της Αμερικής στις 3/9/1983 σε ηλικία 57 ετών.
.................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου