«Ο έλεγχος του Διεθνούς Ταμείου» στο «Θέατρο Τέχνης»
«Ο έλεγχος του Διεθνούς Ταμείου» στο
Στη «φάκα» του ΔΝΤ, πλείστων άλλων «κοράκων» και των χρυσοπληρωμένων «ελεγκτών» της «Τρόικας» του ανθρωποφάγου καπιταλισμού, οδήγησαν τον ελληνικό λαό τα πρασινομπλέ γκουβέρνα της ντόπιας αστικής τάξης. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός μας ξεζουμίζεται και θα ξεζουμίζεται για απροσμέτρητα χρόνια, αν δεν στείλει τον καπιταλισμό στον αγύριστο... Αυτό διδάσκει η ιστορία, αυτό λέει και η πολιτικοσατιρική κωμωδία του ξεχασμένου συγγραφέα του 19ου αιώνα Γεωργίου Η. Ησαΐα «Ο έλεγχος του Διεθνούς Ταμείου», την οποία πρόσφατα εντόπισε ο κριτικός θεάτρου Λέανδρος Πολενάκης. Ο Γεώργιος Η. Ησαΐας, έγραψε μια έμμετρη σατιρική τριλογία, αποτελούμενη από τα έργα «Ειρήνη» (τυπώθηκε το 1898, αλλά παραμένει άγνωστη), «Τιμή του Σούδερμαν» (τυπώθηκε το 1899, παίχθηκε το Εθνικό Θέατρο και την ερασιτεχνική φοιτητική θεατρική ομάδα του Παντείου) και «Ο έλεγχος» (1900). Η «Ειρήνη» αναφέρεται στην ήττα του 1897, στην άδοξη πτώση της κυβέρνησης του Δημητρίου Ράλλη, που ως φερέφωνο την ευρωπαϊκών δυνάμεων, συμφώνησε να καταβληθεί τεράστια πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία, να πάρει η Ελλάδα ένα ληστρικό δάνειο και να στραγγαλίζεται ο λαός της από τους οικονομικούς ελεγκτές των δανειστών της. Η «Τιμή του Σούδερμαν» καυτηριάζει τον μαϊμουδίστικο, αυτοεξευτελιστικό και εκπορνευτικό «εξευρωπαϊσμό» των Ελλήνων μεσοαστών και μικροαστών. Ο «Ελεγχος του Διεθνούς Ταμείου» ασχολείται με τις ολέθριες συνέπειες του ευρωπαϊκού δανείου και των ασύδοτων «ελεγκτών» της οικονομίας του νεοελληνικού κράτους. «Οχημα» της σάτιρας του Ησαΐα είναι μια μεσοαστική οικογένεια που, ηλιθιωδώς, «ευρωπαΐζει» και της οποίας τη ζωή σακατεύουν οι Ευρωπαίοι ελεγκτές Φον Γδάρε και ντε Φαγάν (Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία), με συνεργάτη τον δανειστή Μακρυμούρη (παραπέμπει στον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ). Οι ελεγκτές αρπάζουν όχι μόνο το έχειν αλλά και την τιμή της οικογένειας. Η αρραβωνιασμένη κόρη, η γυναίκα του γιου και η μάνα της οικογένειας πέφτουν στα νύχια των ελεγκτών και του δανειστή, καταντούν «πόρνες» ερωμένες των ξένων. Το κακό φτάσει στο απροχώρητο, ο πατέρας εξανίσταται, αλλά πια δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μην μπορώντας να ζήσουν στον τόπο τους, οι άντρες της οικογένειας μεταναστεύουν στην Αμερική. Η χυμώδης έμμετρη γλώσσα, το πηγαίο χιούμορ, η ευφάνταστη πλοκή, το επίκαιρο θέμα και μήνυμα του έργου υπηρετούνται με την γκροτέσκα παιγνιώδη, γοργόρυθμη και νεανικής φρεσκάδας σκηνοθεσία των Κωστή Καπελώνη - Δημήτρη Δεγαΐτη. Στην απολαυστική παράσταση (στο θέατρο της οδού Φρυνίχου) καθοριστικά συμβάλλουν η μελωδικότατη μουσική (Μαρίνα Χρονοπούλου), ζωντανά εκτελεσμένη (από την ίδια και τους Γιάννη Μίνω και Θοδωρή Δασκαλάκη - κρουστά). Η καλοδουλεμένη κινησιολογία (Μαρίζα Τσίγκα). Το λιτό σκηνικό και τα όμορφα κοστούμια εποχής (Κατερίνα Σωτηρίου). Μα προπαντός οι πολύ καλές ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών. Τους αναφέρουμε βάσει της διανομής των ρόλων: Κώστας Βελέντζας, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αμαλία Καβάλη, Νίκος - Ορέστης Χανιωτάκης, Μαρία Τζανή, Αλέξανδρος Πέρος, Βένια Σταματιάδη, Γιάννης Μίνως, Βασίλης Λαμπερός, Δημήτρης Δεγαΐτης, Γεράσιμος Σκαφίδας. Η στήλη, όμως, έχει δύο σημαντικές διαφωνίες. Η πρώτη αφορά στην εντελώς αταίριαστη με το έργο ένταξη της μελωδίας της «Διεθνούς». Η δεύτερη και σοβαρότερη διαφωνία αφορά στο τραγούδι του φινάλε - μάλλον πρόκειται για στιχούργημα της σκηνοθεσίας ή του θιάσου (δεν περιλαμβάνεται στο έργο). Ενα τραγούδι όχι άμουσο, αλλά που υπαινισσόμενο το σήμερα, «κηρύττει» την ηττοπάθεια, την παθητικότητα, τη διά παντός αδυναμία του λαού να απαλλαγεί από τους ξεζουμιστές του...
περισσοτερα
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6197728&publDate=13%2F4%2F2011
..........................................................................................................................................................................................
 |
Στη «φάκα» του ΔΝΤ, πλείστων άλλων «κοράκων» και των χρυσοπληρωμένων «ελεγκτών» της «Τρόικας» του ανθρωποφάγου καπιταλισμού, οδήγησαν τον ελληνικό λαό τα πρασινομπλέ γκουβέρνα της ντόπιας αστικής τάξης. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός μας ξεζουμίζεται και θα ξεζουμίζεται για απροσμέτρητα χρόνια, αν δεν στείλει τον καπιταλισμό στον αγύριστο... Αυτό διδάσκει η ιστορία, αυτό λέει και η πολιτικοσατιρική κωμωδία του ξεχασμένου συγγραφέα του 19ου αιώνα Γεωργίου Η. Ησαΐα «Ο έλεγχος του Διεθνούς Ταμείου», την οποία πρόσφατα εντόπισε ο κριτικός θεάτρου Λέανδρος Πολενάκης. Ο Γεώργιος Η. Ησαΐας, έγραψε μια έμμετρη σατιρική τριλογία, αποτελούμενη από τα έργα «Ειρήνη» (τυπώθηκε το 1898, αλλά παραμένει άγνωστη), «Τιμή του Σούδερμαν» (τυπώθηκε το 1899, παίχθηκε το Εθνικό Θέατρο και την ερασιτεχνική φοιτητική θεατρική ομάδα του Παντείου) και «Ο έλεγχος» (1900). Η «Ειρήνη» αναφέρεται στην ήττα του 1897, στην άδοξη πτώση της κυβέρνησης του Δημητρίου Ράλλη, που ως φερέφωνο την ευρωπαϊκών δυνάμεων, συμφώνησε να καταβληθεί τεράστια πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία, να πάρει η Ελλάδα ένα ληστρικό δάνειο και να στραγγαλίζεται ο λαός της από τους οικονομικούς ελεγκτές των δανειστών της. Η «Τιμή του Σούδερμαν» καυτηριάζει τον μαϊμουδίστικο, αυτοεξευτελιστικό και εκπορνευτικό «εξευρωπαϊσμό» των Ελλήνων μεσοαστών και μικροαστών. Ο «Ελεγχος του Διεθνούς Ταμείου» ασχολείται με τις ολέθριες συνέπειες του ευρωπαϊκού δανείου και των ασύδοτων «ελεγκτών» της οικονομίας του νεοελληνικού κράτους. «Οχημα» της σάτιρας του Ησαΐα είναι μια μεσοαστική οικογένεια που, ηλιθιωδώς, «ευρωπαΐζει» και της οποίας τη ζωή σακατεύουν οι Ευρωπαίοι ελεγκτές Φον Γδάρε και ντε Φαγάν (Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία), με συνεργάτη τον δανειστή Μακρυμούρη (παραπέμπει στον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ). Οι ελεγκτές αρπάζουν όχι μόνο το έχειν αλλά και την τιμή της οικογένειας. Η αρραβωνιασμένη κόρη, η γυναίκα του γιου και η μάνα της οικογένειας πέφτουν στα νύχια των ελεγκτών και του δανειστή, καταντούν «πόρνες» ερωμένες των ξένων. Το κακό φτάσει στο απροχώρητο, ο πατέρας εξανίσταται, αλλά πια δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μην μπορώντας να ζήσουν στον τόπο τους, οι άντρες της οικογένειας μεταναστεύουν στην Αμερική. Η χυμώδης έμμετρη γλώσσα, το πηγαίο χιούμορ, η ευφάνταστη πλοκή, το επίκαιρο θέμα και μήνυμα του έργου υπηρετούνται με την γκροτέσκα παιγνιώδη, γοργόρυθμη και νεανικής φρεσκάδας σκηνοθεσία των Κωστή Καπελώνη - Δημήτρη Δεγαΐτη. Στην απολαυστική παράσταση (στο θέατρο της οδού Φρυνίχου) καθοριστικά συμβάλλουν η μελωδικότατη μουσική (Μαρίνα Χρονοπούλου), ζωντανά εκτελεσμένη (από την ίδια και τους Γιάννη Μίνω και Θοδωρή Δασκαλάκη - κρουστά). Η καλοδουλεμένη κινησιολογία (Μαρίζα Τσίγκα). Το λιτό σκηνικό και τα όμορφα κοστούμια εποχής (Κατερίνα Σωτηρίου). Μα προπαντός οι πολύ καλές ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών. Τους αναφέρουμε βάσει της διανομής των ρόλων: Κώστας Βελέντζας, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αμαλία Καβάλη, Νίκος - Ορέστης Χανιωτάκης, Μαρία Τζανή, Αλέξανδρος Πέρος, Βένια Σταματιάδη, Γιάννης Μίνως, Βασίλης Λαμπερός, Δημήτρης Δεγαΐτης, Γεράσιμος Σκαφίδας. Η στήλη, όμως, έχει δύο σημαντικές διαφωνίες. Η πρώτη αφορά στην εντελώς αταίριαστη με το έργο ένταξη της μελωδίας της «Διεθνούς». Η δεύτερη και σοβαρότερη διαφωνία αφορά στο τραγούδι του φινάλε - μάλλον πρόκειται για στιχούργημα της σκηνοθεσίας ή του θιάσου (δεν περιλαμβάνεται στο έργο). Ενα τραγούδι όχι άμουσο, αλλά που υπαινισσόμενο το σήμερα, «κηρύττει» την ηττοπάθεια, την παθητικότητα, τη διά παντός αδυναμία του λαού να απαλλαγεί από τους ξεζουμιστές του...
περισσοτερα
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6197728&publDate=13%2F4%2F2011
..........................................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου