ΟΙ ΔΕΙΝΩΣ ΑΝΑΞΙΟΠΑΘΟΥΝΤΕΣ...
Του Γ.Μπαμπινιώτη, καθηγητή Γλωσσολογίας
Η αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση - χωρίς ιδεολογικά ερείσματα, χωρίς επιχειρήματα και χωρίς σαφείς στόχους - εξελίσσεται σε μαθητικό «χαβαλέ» και σε ευτελισμό τού έσχατου μέσου διαμαρτυρίας, των καταλήψεων.
Πώς τα έχουμε καταφέρει σε αυτή τη χώρα, γνωστή στον κόσμο κυρίως για τον Πολιτισμό και την Παιδεία της, να είναι και ο Πολιτισμός και η Παιδεία μας δεινώς αναξιοπαθούντες; Επί μακρά σειρά ετών, επί σειρά κυβερνήσεων, επί σειρά προϋπολογισμών, επί σειρά επιλογών και προτεραιοτήτων ο Πολιτισμός είναι τελευταίος στις δαπάνες τού Κρατικού Προϋπολογισμού, δηλαδή «πολυτέλεια», και από κοντά η Παιδεία - σε σύγκριση με ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και αλλού - είναι σταθερά υποβαθμισμένη ως προτεραιότητα. Και αν το φαινόμενο περιοριζόταν μόνο στην οικονομική πλευρά, θα ήταν ίσως ανεκτό ως μοιραία απόληξη διαφόρων συγκυριών (πολέμων, οικονομικής δυσπραγίας, πιεστικών αναγκών κ.λπ.). Η υποτίμηση όμως των δύο αυτών μεγεθών καθίσταται ανησυχητική έως επικίνδυνη ως ευρύτερη αντίληψη, ως στάση ζωής, ως κρατούσα ιεράρχηση και αξιολόγηση στόχων και αναγκών.
Ο Πολιτισμός στην Ελλάδα δοκιμάζεται. Το βιβλίο θεωρείται πολυτέλεια και είναι το πρώτο που υποφέρει σε κάθε οικονομική στενότητα. Η ενασχόληση με την τέχνη - στη ζωή, στο σχολείο, στην τηλεόραση - εκλαμβάνεται ως χαμένος χρόνος! Το θέατρο, που δεν είναι «χοντρή πλάκα» με δόσεις χυδαιότητας και σεξουαλικών αναφορών, έχει εκλείψει από τα μέσα (τηλεόραση - ραδιόφωνο) και έχει τραγικά ελαττωθεί η παρακολούθησή του. Η γλώσσα, στην καλύτερη περίπτωση, θεωρείται απλό μέσο χονδροειδούς συνεννόησης, που δεν απαιτεί περισσή φροντίδα, ούτε αποτελεί αξία, αντικείμενο εκτίμησης, καλλιέργειας και αγάπης. Η μουσική - με εξαιρέσεις πάντοτε - συνυποφέρει μέσα σε ένα άμουσο κλίμα που έχει ως πρότυπα ξένα ακούσματα ή μελωδίες μιας χρήσεως. Η λογοτεχνία υπερχειλίζει ως προσπάθεια έκφρασης (σε αριθμούς τίτλων εκδόσεων), πάσχει όμως και αυτή από την ισχνή αναγνωσιμότητα και τη γενικότερα περιορισμένη επαφή με το βιβλίο. Το ποιοτικό θέαμα έχει αντικατασταθεί από ποικιλώνυμα, πολυδάπανα, χολιγουντιανού τύπου επιδεικτικά θεάματα (shows), εξόχως αποκαλυπτικά σε γυμνό, χλιδή και τζόγο και ειδεχθώς συγκαλυπτικά σε λόγο, τέχνη και αισθητική συγκίνηση.
Η Παιδεία δοκιμάζεται εξίσου. Το σχολείο δεν μορφώνει πλέον καλλιεργημένους, ευαίσθητους και υπεύθυνους πολίτες, αφού λειτουργεί με δασκάλους που έχουν μεταβληθεί σε απλούς «διδάσκοντες», κοινωνικά και μισθολογικά υποβαθμισμένους, οι οποίοι έχουν απογοητευθεί ή έχουν κουραστεί να μιλούν για αξίες. Λειτουργεί επίσης με ένα γραφειοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα που αφαιρεί κάθε πρωτοβουλία και ικμάδα, επιβάλλοντας να μεταδίδονται πληροφορίες και ξηρές γνώσεις, οι οποίες δεν αποσκοπούν στην καλλιέργεια τής προσωπικότητας τού μαθητή παρά μόνο σε πιθανή επιτυχία του στις Εισαγωγικές Εξετάσεις, αφού άλλωστε αυτό είναι και το κατ' εξοχήν ζητούμενο μαθητών, γονέων και κοινωνίας. Μέσα και γύρω από το σχολείο όλο και περισσότερο αναπαράγεται η βία κατ' απομίμηση τής κοινωνικής βίας που υπερπροβάλλεται από την Τηλεόραση (ιδίως στις τηλεοπτικές ταινίες). Η αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση - χωρίς ιδεολογικά ερείσματα, χωρίς επιχειρήματα και χωρίς σαφείς στόχους - εξελίσσεται σε μαθητικό «χαβαλέ» και σε ευτελισμό τού έσχατου μέσου διαμαρτυρίας, των καταλήψεων. Τα Πανεπιστήμια, αφημένα στην τύχη τους θεσμικά, οικονομικά, διοικητικά, απαξιώνονται, βάλλονται, υποβαθμίζονται, με συσσωρευμένα προβλήματα και με νομοθετικές ρυθμίσεις ή προτάσεις λύσεων, άτολμες, επιδερμικές από ανθρώπους που αγνοούν ή δεν μπορούν να συλλάβουν τα πραγματικά προβλήματα των Πανεπιστημίων και που αφελώς προτείνουν διάφορα «ματζούνια» (όπως η πανάκεια των ιδιωτικών Πανεπιστημίων), με τη στήριξη προσώπων που τα ενώνει με τους προτείνοντες ένα κοινό χαρακτηριστικό: η πλήρης άγνοια των θεμάτων που κρίνουν, συζητούν ή σχολιάζουν. Αποπροσανατολισμένες ομάδες φοιτητών, με σύγχυση εννοιών και αδυναμία λογικής επεξεργασίας των θεμάτων, συνεχίζουν στο Πανεπιστήμιο πρακτικές ανωριμότητας των μαθητικών χρόνων, με αιτήματα που συχνά είναι περισσότερο «ξύλινα συνθήματα» παρά διεκδικήσεις ουσιαστικής, απαιτητικής, ποιοτικής Παιδείας.
read more
..................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου