Σήμερα Γιορτάζω… (Είναι της Αγίας Παρασκευής) Για να είμαι ειλικρινής σκόρπιες φράσεις θα σας γράψω… Παλιά γιόρταζα θυμάμαι.. Δηλαδή περίμενα η μαμά να μου φτιάξει την αγαπημένη μου τούρτα σοκολάτα ροδάκινο (όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ βοηθούσα και στο τέλος την έφτιαχνα μόνη μου), περίμενα φίλους, δώρα, τηλεφωνήματα, μετά μνμ στο κινητό.
Που όσο μεγάλωνα και δικτυωνόμουν τόσες πιο πολλές ‘φίλες’ αποκτούσα.. Μμμ.. δε ξέρω… Ειλικρινά, τα τελευταία χρόνια αναπολώ ενίοτε με πικρή νοσταλγία την εποχή που γινόταν χαμός στο σπίτι, που τα τηλέφωνα χτυπούσαν ταυτόχρονα και πεταγόμουν από το ένα στο άλλο και έκλεινα βιαστικά το ένα για να προλάβω το άλλο. Ή έβαζα γραμματείς να τους κρατάνε στην πάρλα αναμονή μέχρι να μπορέσω να ξεμπερδέψω από το άλλο τηλέφωνο. Ή που αφού πιάνανε επιτέλους γραμμή με ‘βρίζανε’ γιατί η γραμμή ήταν κατειλημμένη συνεχώς. Ή η χαρακτηριστική μουσική του μηνύματος…
Το αποκορύφωμα της δημοτικότητας μου έφτασε στα φοιτητικά μου χρόνια. Που πραγματικά η γιορτή μου γινόταν αφορμή να συναντηθούν πρόσωπα χαμένα στο χρόνο, το σπίτι να βουίζει μέχρι τις 1μμ, τα γέλια και οι φωνές να ενοχλούν τους γείτονες και να κοιμάμαι τρελά ευτυχισμένη αργά. Και να ζω με τις αναμνήσεις κι αυτής της χρονιάς φορτίζοντας τις μπαταρίες μου για την επόμενη.
Πριν όμως κάποια δύσκολα γεγονότα με κάνουνε να αλλάξω μονοπάτι, να πάρω στροφή 180ο , να χάσω τις δήθεν, όπως αποδείχτηκαν, ‘φίλες’ μου εν μια νυκτί στην κυριολεξία.. και μετά καθώς κυλούσαν τα χρόνια, οι γραμμές σιώπησαν, τα τηλεφωνήματα όλο και πιο σπάνια και άλλο τόσο τα μηνύματα (που είχα φτάσει στο σημείο να διαβάζω και να σβήνω γιατί δεν έφτανε η μνήμη)…
Στην αρχή πίκρα, πόνος, πικρή νοσταλγία σαν την μαύρη σοκολάτα υγείας. Η τούρτα ξεχάστηκε, κάποια τυποποιημένα γλυκά πήραν τη θέση τους για τους λίγους ‘ξαφνικούς’ επισκέπτες… Άλλαξα νούμερο τηλεφώνου, διέγραψα όλες μου τις επαφές, παρά ελάχιστες κράτησα. Μετά όμως καθώς η ζωή μου πήρε νέα στροφή έκανα νέες φιλίες. Αληθινές αυτή τη φορά. Που πραγματικά ενίοτε ήθελα να κλάψω από την τρυφεράδα τους, τη ζεστασιά τους, το κυνηγητό τους, το ενδιαφέρον τους, το γέλιο τους… Τι κι αν όλοι αυτοί, σχεδόν όλοι, είναι σκόρπιοι και μένουν μακριά; Ο δεσμός παραμένει… Που σε κρατάει όρθιο, ζωντανό σαν το τρυφερό ανοιξιάτικο λουλούδι…
Όταν δημιούργησα λογαριασμό στο fcb οι παλιές ‘φίλες’ μου στείλανε αίτημα φιλίας και το αποδέχτηκα.. Μα για πόσο; Λίγο καιρό πριν, έκανα ένα γερό ξεκαθάρισμα και από τους 300 σχεδόν ‘φίλους’ κράτησα τους 130.. Και χθες επίσης έκανα ακόμη ένα δυναμικό γερό ξεκαθάρισμα επαφών στο νέο μου νούμερο. Σήμερα, μέχρι τώρα, δέχτηκα λίγα τηλέφωνα και ελάχιστα μνμ. Όμως χάρηκα! Γιατί αυτοί ήταν και είναι στ’ αλήθεια φίλοι μου… Τι κι αν κάθε χρόνο αυτή η μέρα στέκεται αφορμή για πικρά ταξίδια στο παρελθόν;
Κι όμως…. Αντιστέκομαι.! Τελικά τίποτε δεν έχει σημασία… Μα εσύ να γελάς κι εγώ θα στο πω το σ’ αγαπώ’ χορεύοντας ρούμπα..Χρόνια μου πολλά!! Να με χαίρεστε!! Σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά δώρο κέρασμα για την αγάπη σας!! Σας ευχαριστώ πολύ για όλα!!! Ό,τι καλύτερο για τον καθένα σας ξεχωριστά και για τα αγαπημένα σας πρόσωπα!! Φιλιάάάά!!!!!
......................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου