Κάθεται και περιμένει. Περιμένει να ξεκινήσει η καινούρια της ζωή. Να μπει σε λειτουργία. Είναι η τέλεια ευκαιρία για μία νέα αρχή. Καινούριο σπίτι. Καινούριος τόπος διαμονής. Ακόμη και καινούριο κρεβάτι πήρε.'' Μπορούν να είναι όλα καινούρια '' σκέφτεται.'' Καινούρια και διαφορετικά. '' Και αυτό την κάνει να νιώθει καλύτερα. Πολύ καλύτερα θα έλεγα. Την κάνει χαρούμενη. Είναι γεμάτη ελπίδα και αισιοδοξία. Και γιατί να μην είναι; Αυτή η αλλαγή ίσως ήρθε την καλύτερη περίοδο της ζωής της. Την πιο κατάλληλη και σωστή. Τώρα καταλαβαίνει γιατί άργησε τόσο. Τώρα είναι καλύτερα. Τώρα πια κατευθύνεται προς τη νέα της ζωή. Το νιώθει. Τους χωρίζει είκοσι λεπτά δρόμος.
Από τα παλιά; Μπα. Δε θέλει να κρατήσει τίποτα. Τίποτα και κανέναν. Ποιόν να κρατήσει; Εσένα; Με τίποτα. Εσένα παλεύει να σε ξεχάσει χρόνια τώρα. Θα σε πάρει μαζί της στην νέα της αρχή;
Ποίον να κρατήσει; Κάποιον που νόμιζε οτι ήξερε; Κάποιον που νόμιζε οτι την αγαπούσε; Κάποιον που νόμιζε οτι θα ήταν ΕΚΕΊ, γιατί έτσι απλά είχε πει; - Λόγια- Πολλές φορές έχουν τόση μεγάλη δύναμη. Άλλες πάλι καμία σημασία. Στη περίπτωση της ισχύει το δεύτερο. Αναρωτιέται λοιπόν...Γιατί να κρατήσει έναν τέτοιο άνθρωπο; Για να θυμάται οτι τελικά την πρόδωσε; Ότι φέρθηκε τόσο σκάρτα όσο δεν της έχουν φερθεί; - Ακόμα και εσύ φέρθηκες καλύτερα - Τί να θυμάται; Τί; Και γιατί να θυμάται;
Τα σκέφτεται όλα αυτά και μόνο μία λέξη έρχεται στα χείλη της. << Κρίμα >> Όχι. Δε λυπάται γι'αυτά που έδωσε. Δε λυπάται που δεν πήρε ούτε τα μισά. Όχι. Γι'αυτά δε λυπάται. Λυπάται γι'αυτό τον άνθρωπο. Ειλικρινά τον λυπάται. Όχι με κακία. Αλλά με ανθρωπιά. Τον λυπάται γιατί είναι μόνος του και έτσι θα μείνει. Και μπορεί να μη φαίνεται...αλλά αυτή το ξέρει καλά. Φταίει. Φταίει γι'αυτά που του συμβαίνουν. Ίσως τελικά και αυτά του αξίζουν. Ίσως και πάλι όχι. Δε ξέρει. Ξέρει μόνο οτι δεν άξιζαν σ'αυτήν αυτά που πέρασε. Αυτά τα ψέματα, αυτή η προδοσία, αυτά...αυτά...αυτά....
Δε θα το κρατήσει λοιπόν αυτό το άτομο. Το αγαπάει. Και εύχεται να βρει το δρόμο του. Όμως τώρα πια δε θέλει να το κρατήσει. Θα κρατήσει μόνο τα γράμματα του. - Με αυτά τα......ωραία λόγια - Θα κρατήσει δύο τρία βράδια σ'ένα πάρκο παίζοντας κιθάρα, δυο τρία τραγούδια που γράφτηκαν σε μία τάξη, κάποιες ατελείωτες ώρες γέλιου σε ένα σπίτι, λίγα βίντεο με δύο χαζά κορίτσια να κάνουν βλακείες, κάτι σχέδια που δε πραγματοποιήθηκαν ποτέ, κάτι συζητήσεις και συναντήσεις με πλανόδιους μικροπωλητές, δύο ''ντεντέκτιβ'' που προσπαθούν να λύσουν ένα μυστήριο, δύο μικρά κορίτσια που θέλαν να αλλάξουν τον κόσμο. Και ποτέ δε σκέφτηκαν να αλλάξουν τον εαυτό τους.
Θα τα κρατήσει όλα αυτά. Και ίσως μετά από χρόνια τα θυμάται και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της. Σίγουρα θα είναι μικρό. Γιατί μαζί με αυτά, δυστυχώς θα θυμάται οτι τελικά ο άνθρωπος που νόμιζε οτι θα ήταν για πάντα στη ζωή της, σαν στήριγμα, σαν φίλη, σαν την αδερφή που δεν είχε ποτέ, ήταν ένας απ'τους πολλούς.
~Some people do really spend their whole lives together.~
Unfotunately, we are not two of them.
Από τα παλιά; Μπα. Δε θέλει να κρατήσει τίποτα. Τίποτα και κανέναν. Ποιόν να κρατήσει; Εσένα; Με τίποτα. Εσένα παλεύει να σε ξεχάσει χρόνια τώρα. Θα σε πάρει μαζί της στην νέα της αρχή;
Ποίον να κρατήσει; Κάποιον που νόμιζε οτι ήξερε; Κάποιον που νόμιζε οτι την αγαπούσε; Κάποιον που νόμιζε οτι θα ήταν ΕΚΕΊ, γιατί έτσι απλά είχε πει; - Λόγια- Πολλές φορές έχουν τόση μεγάλη δύναμη. Άλλες πάλι καμία σημασία. Στη περίπτωση της ισχύει το δεύτερο. Αναρωτιέται λοιπόν...Γιατί να κρατήσει έναν τέτοιο άνθρωπο; Για να θυμάται οτι τελικά την πρόδωσε; Ότι φέρθηκε τόσο σκάρτα όσο δεν της έχουν φερθεί; - Ακόμα και εσύ φέρθηκες καλύτερα - Τί να θυμάται; Τί; Και γιατί να θυμάται;
Τα σκέφτεται όλα αυτά και μόνο μία λέξη έρχεται στα χείλη της. << Κρίμα >> Όχι. Δε λυπάται γι'αυτά που έδωσε. Δε λυπάται που δεν πήρε ούτε τα μισά. Όχι. Γι'αυτά δε λυπάται. Λυπάται γι'αυτό τον άνθρωπο. Ειλικρινά τον λυπάται. Όχι με κακία. Αλλά με ανθρωπιά. Τον λυπάται γιατί είναι μόνος του και έτσι θα μείνει. Και μπορεί να μη φαίνεται...αλλά αυτή το ξέρει καλά. Φταίει. Φταίει γι'αυτά που του συμβαίνουν. Ίσως τελικά και αυτά του αξίζουν. Ίσως και πάλι όχι. Δε ξέρει. Ξέρει μόνο οτι δεν άξιζαν σ'αυτήν αυτά που πέρασε. Αυτά τα ψέματα, αυτή η προδοσία, αυτά...αυτά...αυτά....
Δε θα το κρατήσει λοιπόν αυτό το άτομο. Το αγαπάει. Και εύχεται να βρει το δρόμο του. Όμως τώρα πια δε θέλει να το κρατήσει. Θα κρατήσει μόνο τα γράμματα του. - Με αυτά τα......ωραία λόγια - Θα κρατήσει δύο τρία βράδια σ'ένα πάρκο παίζοντας κιθάρα, δυο τρία τραγούδια που γράφτηκαν σε μία τάξη, κάποιες ατελείωτες ώρες γέλιου σε ένα σπίτι, λίγα βίντεο με δύο χαζά κορίτσια να κάνουν βλακείες, κάτι σχέδια που δε πραγματοποιήθηκαν ποτέ, κάτι συζητήσεις και συναντήσεις με πλανόδιους μικροπωλητές, δύο ''ντεντέκτιβ'' που προσπαθούν να λύσουν ένα μυστήριο, δύο μικρά κορίτσια που θέλαν να αλλάξουν τον κόσμο. Και ποτέ δε σκέφτηκαν να αλλάξουν τον εαυτό τους.
Θα τα κρατήσει όλα αυτά. Και ίσως μετά από χρόνια τα θυμάται και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της. Σίγουρα θα είναι μικρό. Γιατί μαζί με αυτά, δυστυχώς θα θυμάται οτι τελικά ο άνθρωπος που νόμιζε οτι θα ήταν για πάντα στη ζωή της, σαν στήριγμα, σαν φίλη, σαν την αδερφή που δεν είχε ποτέ, ήταν ένας απ'τους πολλούς.
~Some people do really spend their whole lives together.~
Unfotunately, we are not two of them.
............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου