Πρωί Δευτέρας. Ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο με κοιτάζει με διάθεση «Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι!!». Για «καλημέρα» ούτε λόγος. Έπαψα εδώ και καιρό να κυνηγάω χίμαιρες. Τυπικοί και οι δυο στο πρωινό μας πρωτόκολλο, ανταλλάξαμε τις βλοσυρές μας ματιές, σιωπηλοί. Οι μονομάχοι λίγα δευτερόλεπτα πριν τραβήξουν τα όπλα, στα βάθη του Ελ-Πάσο... Υποχώρησε και μίλησε πρώτος. Ο καθιερωμένος μας πρωινός «διάλογος»:
Αυτός: Πάω για φραπεδιά, τα λέμε....
Εγώ: μμμμμμμμμμ.... οκέυ…
Σιγά-σιγά, συγκεντρώνεται το λεφούσι του ορόφου. Ηχούν οι σάλπιγγες της πληροφορικής. Πυρ! Όλα τα «ΟΝ» πατημένα και ο χαρακτηριστικός – προειδοποιητικός ήχος έναρξης, να βοά από τριάντα φορητούς (και ταυτόχρονα αφόρητους) υπολογιστές. Το προσωπικό μου τέρας χάσκει με το στόμα ορθάνοιχτο, αναβοσβήνει τα λαμπάκια του κι ετοιμάζεται να με καταπιεί στην οθόνη του. Οι συζητήσεις, οι προτάσεις, οι λέξεις, οι κραυγές, τα σχήματα, τα «γκρίγκλις», η «σφυροειδής γραφή» και η σφυροειδέστερη λεξιπλασία ακονίζουν τα μαχαίρια τους και μου επιτίθενται κατά μέτωπο:
Κάποιος σε κάποια: “Οι μανατζαρέοι έχουν μήτινγκ. Σήμερα κονφιρμάρουν νούμερα και αύριο τα φορκαστάρουν και τα κάνουν φόργουορντ έξω”.
H διπλανή μου στο τηλέφωνο: “Σε λίγο έχουν μπρέϊκ, οπότε θα του πω ότι τον ζήτησες. Αν δεν είναι μπίζι, θα σε δει. Έχει κονκολ το μεσημέρι και αμέσως μετά παρουσίαση στα παρτερόνια”.
read more
http://zoomyk.blogspot.com/2011/08/milaw-ellinika.html
..................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου