«Eνα βραβείο σημαίνει τα πάντα, αλλά και τίποτα»

Πριν από λίγες ημέρες η Μαρία Κίτσου και ο Δημήτρης Λάλος κράτησαν στα χέρια τους το βραβείο Μελίνα Μερκούρη και Δημήτρης Χορν, αντιστοίχως. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι η μεγαλύτερη διάκριση είναι η διάρκεια, στα πρόσωπά τους η νέα γενιά καλλιτεχνών κέρδισε έναν ακόμη πόντο. Το «Νσυν» μίλησε μαζί τους για το τι σημαίνει να είσαι βραβευμένος ηθοποιός εν μέσω κρίσης

Εδώ και λίγες ημέρες είναι πρώτοι μεταξύ ίσων. Δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί με την πρόσφατη επιβράβευση στις περγαμηνές τους. Αλλά και δύο εκπρόσωποι της νέας γενιάς καλλιτεχνών, που ζουν τις συνθήκες της κρίσης και επιβιώνουν μέσα από επιλεγμένες δουλειές - τα «Ορφανά» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου για τη Μαρία Κίτσου, το «La Chunga» για τον Δημήτρη Λάλο. Αυτή η τελευταία ιδιότητα ήταν και η αφορμή για τη συνάντηση των βραβευθέντων ηθοποιών στο θέατρο Επί Κολωνώ. Η κοινή συνέντευξη ξεκίνησε με κλασικές ερωτήσεις, για να εξελιχθεί σε δύο παράλληλους μονολόγους, με αρχή, μέση και τέλος. Αλλά και μια εσωτερική ισορροπία μεταξύ τους. Κλασικό θέατρο, σαν να λέμε.

«Δεν τρέχουμε στα πάρτι»

Μαρία Κίτσου: Ενα βραβείο έχει πολλές αναγνώσεις. Μπορεί να σημαίνει τα πάντα, μπορεί και τίποτε. Ειδικά στη σημερινή Ελλάδα, που δεν συμβαίνουν πολλά θετικά και η επιβράβευση σπανίζει. Για μένα προσωπικά σημαίνει ένα νεύμα και ένα «σπρώξιμο» που το έχω ανάγκη. Σαν να μου δίνει δύναμη και φιλότιμο για να συνεχίσω με πιο δύσκολα πράγματα. Τη μεγαλύτερη επιβράβευση την παίρνεις από το κοινό, το οποίο σε παρακολουθεί και το παρακολουθείς.

Δημήτρης Λάλος: Τώρα που είναι πιο δύσκολες οι συνθήκες νομίζω ότι η βράβευση βοηθά έναν νέο ηθοποιό, για να του δώσει έμπνευση, κουράγιο, αλλά και ευθύνη. Ετσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν πολλές πρωτοβουλίες που στηρίζουν τους καλλιτέχνες. Ολοι έχουμε ανάγκη τη στήριξη, για να αντέξουμε σε όλη αυτή την πίεση. Και πιστέψτε με, υπάρχουν νέοι άνθρωποι που βρίσκονται πολλές ώρες μέσα στην πρόβα και δεν τρέχουν στα πάρτι - αν αυτή είναι η εικόνα που κυριαρχεί.

Μ.Κ.: Από αυτή την άποψη το βραβείο είναι μόνο ευθύνη. Επειδή κατά κάποιον τρόπο εκπροσωπείς νέους ανθρώπους που ρίχνονται με τα μούτρα στη δουλειά από μια εσωτερική ανάγκη.

Ξεσκαρτάρισμα στο θέατρο

Μ.Κ.: Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός και μια μικρογραφία της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Δεν μπορούμε να το δούμε ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες προτεραιότητες. Αν ο πολιτισμός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, αν επικρατεί ένας μινιμαλισμός απαιτήσεων, αυτό προκύπτει από μια συνολικότερη ιεράρχηση. Και στο θέατρο ισχύει ό,τι για την υπόλοιπη κοινωνία. Υπάρχει η ανάγκη για ένα ξεσκαρτάρισμα. Να αποφασίσουμε πού βρισκόμαστε, πού θέλουμε να πάμε και τι πρέπει να κάνουμε ώς εκεί. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε αλήθειες και ψέματα, για να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα.

Δ.Λ.: Εγώ βλέπω ότι μετά την κρίση ξεβράζονται διάφορα και διάφοροι. Και αυτό το βάζω στα θετικά της . Ο κόσμος κάνει τον δικό του απολογισμό: Ποιος ήμουν, ποιος είμαι και τι θέλω να γίνω.

Ηθοποιοί - κομπάρσοι

σε πάρκα ψυχαγωγίας

 

 

more...
 http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4707097