Για λίγους καλλιτέχνες έχει κανείς την αίσθηση ότι γεννήθηκαν για να υπηρετήσουν την τέχνη τους· σαν να μη μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σίγουρα ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Μετράει ήδη περίπου τριάντα χρόνια στον χώρο του θεάτρου, κυρίως, αλλά και του κινηματογράφου και της τηλεόρασης κι αν θα έπρεπε κάποιος να σημειώσει ένα μόνο χαρακτηριστικό αυτής της διαδρομής, είναι η προσήλωσή της στην ερμηνευτική τέχνη. Ταπεινή, εύθραυστα ευαίσθητη, διψασμένη για μαθητεία, πεισματάρα, υπάκουη και εργασιομανής, γοητευτική και ανυπόκριτα ευγενής, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είναι το κορίτσι που ξεκίνησε από ένα χωριό του Εβρου, τη Δόξα Διδυμοτείχου, με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και κατάφερε να κατακτήσει τις καρδιές μας, αλλά και μια θέση στην αφρόκρεμα του ελληνικού θεάτρου.
«Η πορεία αυτή μου φαίνεται σαν να μην έχει γίνει», ομολογεί στην «Κ», σε μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή την παρουσία της για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Επί Κολωνώ με το έργο του Μάριος Βάργκα Λιόσα «Λα Τσούνγκα», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. (Θα παίζεται έως τις 31 Μαΐου.) «Δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ τριάντα χρόνια πριν ότι θα έπαιζα όλους αυτούς τους ρόλους. Ξεκινούσα δειλά, με ελπίδες και το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μεγάλωσα στο χωριό. Τα ερεθίσματά μου ήταν οι σχολικές παραστάσεις, ο κινηματογράφος της δεκαετίας του ’60, ταινίες που έβλεπα στο καφενείο του πατέρα μου όπου γίνονταν αυτές οι προβολές και το θέατρο στο ραδιόφωνο· κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή κολλούσα το αυτί μου στο ραδιόφωνο και ταξίδευα με τις φωνές της Παξινού, της Βαλάκου, του Μινωτή, της Ζαβιτσιάνου, με Ιψεν και Τένεσι Ουίλιαμς. Ολα αυτά ήταν ένα τεράστιο παράθυρο για ένα παιδί στο χωριό. Από μικρή, λοιπόν, ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, το αισθανόμουν και σαν ντροπή να δηλώσω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Και το θεωρούσα και ανέφικτο – ένα παιδί στην επαρχία πώς να γίνει ηθοποιός. Ελεγα, λοιπόν, ότι θέλω να γίνω γιατρός, μόνο και μόνο για να έχω μια απάντηση στην ερώτηση “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις”».
«Δεν θεωρώ ότι είμαι όμορφη»Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είναι η ιδανική ηθοποιός για κάθε σκηνοθέτη. Μια ηθοποιός υπάκουη και διαθέσιμη να τσαλακωθεί όσο απαιτεί ο ρόλος. «Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου ιδιαίτερα όμορφο. Αντίθετα, υπάρχουν στοιχεία στην εμφάνισή μου τα οποία δεν μου αρέσουν καθόλου», λέει. «Από μικρή δεν επικέντρωσα την καθημερινή μου συμπεριφορά στην όποια ομορφιά μου. Θα είχα διαφορετική πορεία αν το είχα κάνει αυτό, ίσως σήμερα να βρισκόμουν σε άλλο χώρο. Εξάλλου, την εμφάνισή μου την έχω τσαλακώσει πολλές φορές και πάντα αγαπούσα περισσότερο τις ηρωίδες μου στις ώρες της παρακμής τους. Οταν έπαιζα τη Λούλου, δεν αγαπούσα τις σκηνές που εμφανιζόμουν ως σούπερ βαμπ, με εντυπωσιακές τουαλέτες και μακιγιάζ. Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν όταν αυτή η ηρωίδα είχε καταντήσει μια εξαθλιωμένη πόρνη με σύφιλη και ζούσε στο Λονδίνο μέσα σε σκουπίδια. Αυτό το κομμάτι με γοήτευε περισσότερο κι εκεί αισθανόμουν ότι ήμουν καλύτερη ερμηνευτικά. Στην τηλεόραση, επίσης, πριν από δεκαπέντε χρόνια, στο “Η αγάπη άργησε μια μέρα” έπαιξα μια στυγνή γεροντοκόρη, την Ασπασία, που στα γηρατειά της είχε καρκίνο κι εγώ φορούσα μια περούκα με τρεις τρίχες. Δεν φοβήθηκα να τσαλακωθώ ακόμη και στην ακμή –θα έλεγε κανείς– της θηλυκότητας και της ομορφιάς που μπορεί να διεκδικήσει μια γυναίκα. Αγαπάω τις ρωγμές και τις αδυναμίες των ηρωίδων μου».
Υπερβολή ή τελειομανία;«Μ’ αρέσει η Καραμπέτη, αλλά κάποιες φορές είναι υπερβολική στην ερμηνεία της». Να ένα σχόλιο που καμιά φορά συνοδεύει τις εμφανίσεις της. Είναι κάτι που της έχουν επισημάνει άνθρωποι του θεάτρου; Μήπως η υπερβολή που της αποδίδεται είναι η δική της τελειοθηρία; «Είναι ένα σχόλιο που έχω ακούσει», παραδέχεται. «Μάλλον όταν λένε υπερβολή εννοούν την υπερβολή του συναισθήματος. Ισως με το πέρασμα των χρόνων να είναι και για μένα ένα μάθημα. Προσπαθώ, δηλαδή, να τιθασεύω το συναίσθημα και να μην το αφήνω να ξεχειλίζει πάνω στη σκηνή. Είναι κάτι που μου το έχουν επισημάνει σκηνοθέτες και κριτικοί. Μερικές φορές, όμως, προσπαθώντας να το χαλιναγωγήσω μπορεί να πήγα στο άλλο άκρο.
Θυμάμαι όταν έπαιζα τη Μήδεια, κάποιος έγκυρος κριτικός με κατηγόρησε ότι δεν ήμουν τόσο συναισθηματική όσο θα έπρεπε. Υπάρχουν τόσο πολλές απόψεις. Προσπαθώ πάντα στο πλαίσιο μιας συνεργασίας και πάντα μέσα από τη σκηνοθετική καθοδήγηση να προσεγγίσω κάθε ρόλο. Σε κάποιους θα αρέσει, σε κάποιους άλλους όχι. Τώρα, για το αν είμαι τελειομανής, ναι, είμαι, αλλά παράλληλα πιστεύω ότι το τέλειο δεν υπάρχει. Και ίσως η γοητεία να βρίσκεται στην ατέλεια. Σ’ αυτό που βγαίνει ερήμην μας. Το θέμα είναι να είσαι διαθέσιμος, να εξελίσσεσαι και να παρακολουθείς τους καιρούς. Βλέποντας καμιά φορά τον εαυτό σε παλιές δουλειές σκέφτομαι ότι αν έπαιζα τώρα αυτόν τον ρόλο, θα ήμουν εντελώς διαφορετική. Αισθάνομαι ότι ακόμη βρίσκομαι σε περίοδο μαθητείας. Μάλιστα, έρχονται νέοι άνθρωποι και με ρωτούν αν διδάσκω κάπου κι εγώ απαντώ ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να διδάξει. Αισθάνομαι ανεπάρκεια».
read more
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_08/05/2011_441181
........................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου