Κέρδισα το δικαίωμα να ζω με τ’ όνειρό μου

Η Μίνα Αδαμάκη, με 35 χρόνια θεατρικής πορείας, μιλάει για τους μικρούς και μεγάλους σταθμούς της και το απωθημένο της με το δράμα Της Γιωτας Συκκα
Ξεκίνησε τον καιρό των ομάδων, ξεχώρισε τα χρόνια του Ελεύθερου Θεάτρου και της Ελεύθερης Σκηνής και καθιερώθηκε στο ευρύ κοινό τηλεοπτικά με τις «Τρεις Χάριτες», την εποχή που δεν είχε συσκευή για να βλέπει ούτε τον εαυτό της.
Η Μίνα Αδαμάκη, η οποία έβαλε στόχο τη Νομική Αθηνών προκειμένου να φτάσει διά της πλαγίας οδού στη σκηνή επειδή αγαπούσε το δράμα, επί 35 χρόνια έκανε τους κύκλους της στο ελεύθερο θέατρο και όσο κι αν έκλαψε για να το αποδεχθεί, ξεχώρισε στην κωμωδία. Την τελευταία δεκαετία, πάντως, βρήκε αυτό που αναζητούσε από μικρή. Κλασικά έργα, όπως έγινε με τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ και τη Γουίνι και όταν δεν παίζει η ίδια, σκηνοθετεί συναδέλφους της. Χτίζει παραστάσεις. Από τη σκηνοθεσία και τη μετάφραση μέχρι τη μουσική. Αυτό έκανε και πρόσφατα.
Το έργο του Στρίντμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλι», που σκηνοθέτησε στη ρηξικέλευθη διασκευή του Πάτρικ Μάρμπερ με πρωταγωνιστές τους Μαρία Σολωμού, Μάξιμο Μουμούρη και Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου, θα παίζεται στο «Τόπος Αλλού» ώς τις αρχές Ιουνίου. Ο ανελέητος πόλεμος αρσενικού και θηλυκού, αλλά και των τάξεων, τοποθετημένος σε μια εποχή έντονων συγκρούσεων και αλλαγών, κάνει τη διαφορά, αφού ο Μάρμπερ τοποθέτησε το έργο στο 1945, τη βραδιά που το αγγλικό Εργατικό Κόμμα κέρδισε τις πρώτες μετά τον πόλεμο εκλογές. Με έντονα πολιτικό χαρακτήρα, η Τζούλια της ταιριάζει στα δικά μας αδιέξοδα λέει η Μ. Αδαμάκη, που κάτι ξέρει από χαμένα όνειρα και ιδεολογικές διαψεύσεις.
«Και μόνος κάνεις πράγματα»«Δεν νομίζω ότι θα βγούμε από τη μαυρίλα και δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να βρούμε το όνειρο και την αθωότητα. Δεν υπάρχει ιδεολογικός πόλος έλξης που να δίνει προοπτική, έτσι ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία. Με στενοχωρεί ότι η Aριστερά που πίστεψα, η οποία έβλεπε ένα δημοκρατικό κόσμο και ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, δεν έπεισε. Και κατέληξα πια ότι δεν ήμαστε άξιοι γι’ αυτόν τον στόχο, από την ηγεσία ώς τους οπαδούς», λέει για τις διαψεύσεις της στην πολιτική. Για το θέατρο, πάντως, στο οποίο μπήκε «παρανόμως», δεν χάνει το κέφι της. Συνέχεια την κερδίζουν νέα πράγματα. Στο λιτό σαλόνι του καλόγουστου, με ωραία παλιά κομμάτια, σπιτιού της στο Παγκράτι, με την αγαπημένη της γάτα να απολαμβάνει τα χάδια της, η Μίνα Αδαμάκη μιλάει για τη δεκαετία της που άρχισε από το 2000. Μπορεί να μην έχει το συλλογικό αίσθημα της εποχής που ξεκίνησε όταν θεωρούσε μύστη της τον Κάρολο Κουν, αλλά: «Kαι μόνος κάνεις πράγματα».

Η σχέση με το βιβλίοΤο διάβασμα. Αυτό άνοιξε τους ορίζοντές της από 13 ετών. «Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από τα βιβλία. Κάποια στιγμή, είδα μια παράσταση του Κουν στην οποία είχα πάει με την αδερφή μου (τη σοπράνο Λίλα Αδαμάκη) και τον Γιάννη Φάτση. Είδαμε τα μονόπρακτα του Τσέχοφ («Αρκούδα», «Επέτειος», «Αίτηση σε γάμο») με τον Λαζάνη, τη Ζαβιτσιάνου, τη Σώκου... Είχα τρελαθεί. Επιστρέφοντας σπίτι, άρχισα να παίζω ό, τι είχα δει. Ολη μου την εφηβεία την θυμάμαι πάνω σε βιβλία. Δεν πήγαινα σε πάρτι, δεν διασκέδαζα όπως οι άλλοι. Ακόμη και τη μουσική της γενιάς μου, τη ροκ, την ανακάλυψα μετά».

read more
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_08/05/2011_441179
........................................................................................................................................